Multipla skleroza (MS) je bolest koja zahvata centralni nervni sistem (CNS) i utiče na prenos informacija između mozga i tijela. MS se teško može predvidjeti, čineći tako bolest težom za kontrolisanje.
Kategorija: KUTAK ZNANJA
Edukativni sadržaj o invaliditetu, neurološkim i drugim oboljenjima i smetnjama.
U temi plodnost i povreda kičmene moždine se bavimo plodnošću kod muškaraca i žena nakon povrede kičmene moždine, trudnoći i kontracepciji, te šta je urinarna i fekalna inkontinencija.
Sindrom karpalnog tunela (SKT) je česta pojava koja uzrokuje ukočenost, trcne i bol u prstima ruke i šake. Osoba koja koristi invalidska kolica može imati problem. SKT može da varira od blagog do teškog stanja. Odgovarajući tretman može vratiti funkcije šake i zgloba. Kućni preparati mogu ublažiti simptome ovog stanja. Međutim, poneka stanja ovog sindroma zahtijevaju hiruršku intervenciju.
Šta je sindrom karpalnog tunela?
Karpalni tunel (kanal) se nalazi na dlanu šake. To je uski kanal koji spaja zglob i šaku. Građen je od kostiju, ligamenata i tetiva. Centralni živac prolazi kroz taj kanal. Centralni živac stvara mrežu živaca, koja kreće od vrata preko ramena i silazi duž cijele ruke. Centralni živac omogućava osjećaj u svim prstima: palac, kažiprst, sredjni prst, domali prst i mali prst.
SKT izaziva trnce i osjećaj uboda igle, ukočenost, slabljenje palca i tupu bol šake ili čitave ruke. Ovo se dešava jer je centralni živac uklješten ili stisnut. Nije poznat razlog zbog kog dolazi do uklještenja živca, međutim postoje određeni uzroci i faktori koji povećavaju rizik od uklještenja živca.
To uključuje:
- Žene u doba menopauze
- Kratka, a široka šaka ili kockasti oblik zgloba
- Stanja kao što su dijabetes i oboljenje štitne žlijezde
- Mišićna oboljenja kao što su reumatrični artritis i fibromijalgija
- Frakture zgloba ili slični problemi
- Genetska predispozicija nasljeđivanja ovog sindroma
- Psihosociološki faktori
Ljudi koji su skloni gojaznosti podložniji su razvijanju ovog sindroma. Ljudi koji koriste prečesto šaku i zglobove takođe su podložni ovom riziku.
Dijagnoza sindroma karpalnog tunela
Prvi podaci koji se procjenjuju su klinička povijest pacijenta, kakvi su poremećaji i kada su se pojavili. Klinički pregled se zatim provodi s manevrima pod nazivom Phalen i / ili Tinel testovi, koji se koriste za procjenu stanja medijalnog živca.
Phalenov test
Test se izvodi tako što se od pacijenta zatraži da drži šake u fleksiji (pritiščući spoljašnje strane šake jednu o drugu) između 30 – 60 sekundi. Ovaj manevar povisuje pritisak u karpalnom kanalu i pritišće središnji živac između poprečnog karpalnog ligamenta i prednjeg ruba distalnog dijela palčane kosti. Kompresija u tom položaju kod sindroma karpalnog tunela izaziva karakteristične simptome (žarenje, mravinjanje ili smanjenje osjeta palca, kažiprsta, srednjaka i prstenjaka). Test se smatra pozitivnim ako se neki od simptoma pojave.
Tinelov test
Tinelov test se provodi pomoću refleksnog čekića koji izaziva električni šok udaranjem na ulaz u karpalni tunel.
Instrumentalni pregled koji je bitan za definisanje dijagnoze je elektronska neurografija. Ovaj pregled služi za eliminisanje bilo kakvih sumnji o uzroku boli, na primjer isključivanjem popratnih bolesti kao što je cervikalni artritis.
Elektroneurografija je metoda koja proučava sposobnost perifernih nerava da provede električne impulse. Električna stimulacija nerva obično se doživljava kao neprijatni tako bolni osećaj od strane ispitanika. Osetljivost je individualna i sasvim drugačija kod različitih ispatanika.
Kućni preparati i prilagođavanje načinu života
SKT nikada ne dolazi sam od sebe. Ukoliko se ne liječi pravilno stanje se može pogoršati. Neophodno je posjetiti doktora ukoliko se primjete simptomi ukočenosti i trnci u šaci. Sledeći savjeti i kućni preparati mogu ublažiti simptome ovog stanja, te postoje određeni medicinski dokazi da ovi savjeti funkcionišu. Uvijek je najbolje potražiti savjet od doktora.
- Izbjegavati uzastopno korištenje šake i zgloba koliko je to moguće.
- Obraćanje pažnje na šake i zglobove, obustavljanje bilo kakve aktivnosti pri kojoj se pojavljuju bolovi, neugodnost i trnci.
- Često pravljenje pauze i aktivnostima koje podrazumijevaju stalno korištenje šake.
- Izbjegavanje preduge ekstenzije i fleksije zgloba, pokušati zadržati zglob u neutralnoj poziciji.
- Koristiti veće zglobove pri podizanju predmeta da bi se izbjegao veliki pritisak na zglobove, šaku i prste.
- Ne držati predugo teške predmete.
- Izbjegavati upotrebu vibrirajućih alata, kao što je razbijač betona i gumeni čekić.
- Prilagođavanje radnog prostora da bi se održao neutralan položaj zgloba.
- Prilagođavanje podloge pri aktivnostima kao što je pisanje.
- Izbjegavati spavanje na rukama ili zglobovima.
Postoje određeni dokazi da česta fizička aktivnost i vježba pomažu pri prevenciji od oboljenja SKT . Ovih 10 kućnih vježbi mogu pomoći da se olakša SKT.
- Odmaranje šake i zglobove zahvaćenih SKT najmanje dvije sedmice.
- Korištenje nevibrirajućih proizvoda sa vibrirajućim alatom.
- Nošenje uloška za zglob ili narukvice za odmaranje centralnog nerva.
- Nježno vježbati šaku, prste i zglob.
- Masirati čitavu šaku.
- Nošenje radnih rukavica radi zaštite šaka i zglobova.
- Grijati zglob da bi se umanjila bol.
- Hladiti ledom, koji također pomaže pri smanjenju otoka.
- Korištenje dodatnih pomagala da se ublaži trenje zgloba.
- Korištenje analgetika kao što su brufen i naproxen.
Ljudi koji se pridržavaju ovih savjeta trebaju znati da su istraživanja pokazala da ne otklanjaju u potpunosti simptome SKT. Takođe trebaju znati da mogu pojačati simptome ovog problema ili uzrokovati krvarenje.
Tretmani i mjere koje ne podrazumijevaju operaciju
Neki alternativni tretmani mogu olakšati simptome SKT. Neke studije su pokazale da sljedeći postupci mogu izazvati kratkoročno olakšanje:
- Joga vježbe istezanja i jačanja mišića mogu da smanje bol i poboljšaju držanje.
- Fizikalna i radna terapija mogu olakšati simptome SKT.
- Ultrazvučna terapija podiže temperaturu u ugroženom području, potencijalno smanjuje bol i pomaže pri oporavku.
- Takođe se, kao i ultrazvučna terapija, mogu primijeniti lijekovi protiv upale (anti-flamarni).
- Prema dosadašnjem istraživanju, laserska terapija može olakšati simptome SKT.
- Kiropraktični tretman i akupunktura mogu umanjiti simptome SKT kod nekih ljudi.
Ljudi bi trebali uvijek da se posavjetuju sa svojim ljekarom prije bilo kakvih dodatnih ili alternativnih metoda liječenja SKT. Ne preporučuje se zamjena konvencionalnih tretmana sa nedokazanim terapijama.
Konvencionalni tretmani za sindrom karpalnog tunela
Konvencionalni tretmani za SKT treba da se odvijaju pod vođstvom ljekara. Ako se SKT odnosi na primarno stanje kao što su dijabetes, artritis ili hipotireoza, važno je iskontrolisati stanje.
Ako SKT uznapreduje tokom trudnoće, simptomi obično nestaju 6 do 12 sedmica poslije porođaja. Neki stručnjaci preporučuju nošenje udlage na zglobu šake za vrijeme spavanja.
Ponekad, ako je centralni nerv drastično pritisnut, može doći do oštećenja živca ili slabljenja mišića, što zahtijeva dalje liječenje.
Neoperativni tretmani za SKT
Osim nošenja udlage i primjene drugih mjera komfora, postoje lijekovi na recept i injekcije.
Oralni kortikosteroidi mogu smanjiti upalu i otok, što će smanjii pritisak na centralni nerv. Kortikosteroidi se takođe mogu ubrizgati direktno u zglob. Injekcije bolje djeluju od oralnih kortikosteroida za SKT.
Istraživanja koja podržavaju korištenje lijekova protiv upale nesteroidnog porijekla (NSAIDs) za liječenje SKT su nepotpuna.
Operativni tretmani za SKT
Operacija se preporučuje ako je teži oblik SKT-a, i ako neoperativne metode ne pomažu u liječenju. Čini se da su hirurški zahvati najbolja opcija za liječenje SKT-a. Istraživanja su pokazala da 6 do 12 mjeseci nakon operacije, oporavak je bolji nego prilikom korištenja neoperativnih metoda i udlaga.
Operativni metod za sindrom karpalnog tunela uključuje rezanje ligamenta koji pritišće centralni nerv. Poslije operacije, ligament polako zarasta, ostavljajući više prostora za nerv.
Koriste se dva tipa operacija:
- Otvorena operacija: Napravi se jedan rez na dlanu. Rez se napravi tako da prođe kroz ligament da bi se oslobodio pritisak na nerv.
- Endoskopija: Uređaj malog obima sa ugrađenom tankom kamerom zvani endoskop se provlači kroz male rezove, napravljene na zglobu da bi napravio rez na ligamentu.
Mogu se javiti manji bolovi nekoliko dana ili sedmica poslije endoskopije u usporedbi sa otvorenom operacijom. Međutim, ne potoje dugoročne razlike između ova dva metoda.
Nakon operacije treba izbjegavati aktivnosti koje bi mogle izvršiti pritisak na zglob sve do potpunog oporavka. Oporavak može trajati od nekoliko sedmica do nekoliko mjeseci.
Neki ljudi će možda trebati promijeniti posao ili prilagoditi svoje dužnosti da bi se oporavili od operacije. Uz odgovarajući tretman, povratak sindroma je rijedak i većina ljudi se u potpunosti oporavi.
Paraliza zbog oštećene kičmene moždine može uticati na mobilnost, senzibilitet, funkciju bešike, funkciju crijeva, seksualnu funkciju, kontrolu tjelesne temperature i mnoge druge funkcije organizma.
Šta je povreda kičmene moždine?
Kada je osoba paralizovana zbog povrede kičmene moždine, paraplegija i kvadriplegija (ispravnije tetraplegija) su termini koji se koriste da opišu nastalo zdravstveno stanje. Klasifikacija povrede kičmene moždine zavisi od nivoa povrede kičmene moždine, ozbiljnosti povrede, i kako ona utiče na tijelo.
Nivo povrede kičmene moždine se obično označava alfanumerički, a odnosi se na povrijeđeni segment kičmene moždine, odnosno, C4, T5, L5 i slično.
Najčešći uzroci oštećenja kičmene moždine su traume (automobilske i motociklističke nesreće, prostrijelne rane, padovi, sportske povrede, fizički napadi), ili bolesti (transverzni mijelitis, dječija paraliza, spina bifida, Fridrajhova ataksija, tumor kičmene moždine, spinalna stenoza, itd ).
Nastala oštećenja kičmene moždine poznata su kao lezije, a paraliza je poznata kao kvadriplegija ili tetraplegija ukoliko je povreda u cervikalnom (vratnom) dijelu, ili kao paraplegija ako je povreda u torkalnom, lumbalnom ili sakralnom dijelu.
Moguće je da neko ima slomljen vratni ili leđni dio kičme a da nije paralizovan. To se dešava kada postoji prelom ili dislokacija pršljena, ali kičmena moždina nije oštećena. Ponekad manje otekline kičmene moždine rezultiraju privremenom paralizom, koja može nestati posle nekoliko nedjelja ili mjeseci.
Šta je to kompletna i nekompletna povreda kičmene moždine?
Obično postoje dva tipa lezija povezanih sa povredom kičmene moždine. Poznate su kao kompletna i nekompletna povreda kičmene moždine. Kompletana povreda znači da osoba potpuno paralizovana ispod lezije. Nepotpuna povreda znači da je oštećen samo dio kičmene moždine i da su neke funkcije ispod povrede ipak sačuvane. Na primjer, osoba sa nepotpunom povredom može imati osećaje na dodir ispod lezije. Postoji mnogo vrsta nepotpunih povreda kičmene moždine, i ni jedna nije ista.
Šta je Cauda ekuina sindrom?
Kičmena moždina završava oko L1-L2 pršqena, a ovo područje je poznato kao Conus Medullaris.
Od Conus Medullaris moždani nervi se granaju pojedinačno i taj svežanj nerava se naziva Cauda ekuina ili ” konjski rep “.
Ovi nervi se granaju do samog kraja kičmene moždine i sadrže nervne korijene iz L1-5 i S1-5. Povreda ovih nervnih korenova, koja može rezultirati paralizom, naziva se Sindrom cauda ekuina.
U čemu je razlika između kvadriplegije, tetraplegije, paraplegije i njihova definicija?
Kuadriplegija potiče od dvije različite riječi iz dva različita jezika, latinskog i grčkog. Reč “quadra”, što znači “četiri” koja je izvedena iz latinskog, odnosi se na broj udova. “Plegic”, potiče od grčke riječi “plegije”, što znači paraliza. Kada se spoje dobije se “Kuadraplegia”.
“Tetra” potiče od grčke riječi koja znači “četiri”. “Para” je izvedena iz grčke riječi koja znači “dvoje”. Otuda: Tetraplegija i Paraplegija.
U Evropi, termin za 4 ekstremiteta paralize je oduvijek bio tetraplegija. Evropljani nikada ne kombinuju latinski i grčki korijen u jednoj riječi.
Godine 1991., kada je bio revidiran Američki sistem klasifikacije kičmene moždine, razgovarano je o definiciji imena. Britanci su više bili za grčki nasuprot latinskim nazivima. Pošto je plegija grčka riječ a kuadri je latinski izraz, kvadriplegija meša izvore jezika.
Nakon razmatranja literature, preporučeno je da se termin tetraplegija koristi i od strane američkih udruženja, tako da ne postoje dvije različite riječi u Engleskom jeziku koje se odnose na istu stvar.
Šta je rehabilitacija povrede kičmene moždine?
Rehabilitacija za pojedince sa povredom kičmene moždine kombinuje fizikalnu terapiju sa aktivnostima učenja novih vještina. Ove aktivnosti se obično odvijaju u specijalizovanim centrima za povrede kičmene moždine ili ustanovama koja se bave drugim neurološkim oboljenjima.
Rehabilitacioni tim obično nadgleda aktivnosti i popotrebi uključuje ljekare specijalizovane za kičmenu moždinu, socijalne radnike, radne terapeute, vaspitače, medicinske sestre, psihologe, nutricioniste, u zavisnosti od potrebe.
Generalno, paraplegičari će biti na rehabilitaciji oko pet mjeseci, dok tetraplegičari mogu ostati od šest do osam mjeseci. Oba, i paraplegičar i tetraplegičar, treba da imaju neku vrstu rehabilitacije i fizikalne terapije prije nego što se otpuste iz bolnice, kako bi maksimalno povratili svoje sposobnosti, ili da im se pomogne navići na život u invalidskim kolicima, kao i da nauče tehnike koje čine svakodnevni život lakšim.
Sport za osobe sa invaliditetom može biti odličan način da se izgradi izdržljivost i pomogne u rehabilitaciji davanjem povjerenja i bolje socijalne veštine. Krajnji cilj za mnoge sportiste sa invaliditetom je da pobijede na Paraolimpijskim igrama.
Ima li lijeka za povredu kičmene moždine?
Lijek za hroničnu paralizu je još nekoliko godina u budućnosti. Trenutna klinička istraživanja su usmjerena na implatante i matične ćelije. Postoje mnoge neprovjerene klinike koje nude lažni lijek. Ovu temu smo obradili u kategoriji neprovjerene terapije.
Da bi se uspješno bavili ovom temom, potrebno je prvo adresirati probleme vezane za seksualnost nakon povrede kičmene moždine, za šta je potreban timski pristup kako sa medicinske, tako i psihološke strane.
Muški seksualni čin
Erektilna i ejakularna funkcija su kompleksne fiziološke radnje koje zahtijevaju interakciju između vaskularnog, nervnog i endokrinog sistema. Erekcija se kontroliše od strane parasimpatičkog nervnog sistema.
Dakle, erekciju kontroliše refleksni luk koji je posredovan kroz sakralni dio kičmene moždine. Ovaj refleks uključuje aferentni i eferentni ud. Aferentni ud se sastoji od somatskih aferentnih vlakana iz genitalnog dijela koji prolaze kroz pudendalni živac u sakralni dio kičmene moždine. Ova vlakna putuju kroz konjski rep (cauda equina) i izlaze korijene živaca od S2 do S4 kičmene moždine. Postganglijska parasimpatička vlakna luče azot oksid, koji uzrokuje opuštanje glatkih mišićnih tkiva kavernoznog tijela penisa i povećava krvotok u arterije penisa. Zato se vaskularne komore penisa napune krvlju i rezultiraju erekcijom. Ovaj refleks je modulisan višim moždanim, supkortikalnim i kortikalnim centrima. Pored ovoga, na erektilnu funkciju utiču i hormonalni faktori poput testosterona.
Ejakulacija signalizira kulminaciju muškog seksualnog čina, te nju primarno kontroliše simpatički nervni sistem. Slično kao kod simpatičke inervacije mokraćne bešike, ova vlakna nastaju u torako-lumbalnom dijelu kičmene moždine i putuju u simpatički lanac. Ovi impulsi potom putuju kroz splenične živce u hipogastrični pleksus. Nakon sinapse u inferiornoj mezenterijalnoj gangliji, postganglijska vlakna putuju kroz hipogastrične živce kako bi snabdjeli sjemenovod, sjemene kesice i ejakulacijske kanale prostate.
Komplikovano, da.
Ženski seksualni čin
Fiziologija ženskog seksualnog čina nije toliko dobro izučavana kao fiziologija muškog seksualnog čina. Međutim, seksualno zadovoljstvo žene je zavisno o kompleksnoj interakciji endokrinog i nervnog sistema. Seksualno uzbuđenje je rezultat psihogene i fizičke stimulacije. Ovo nadraženje se manifestuje vaginalnom lubrifikacijom i sužavanjem unutrašnjih zidova vagine. Stimulacija genitalnog dijela, uključujući klitoris, velikih i malih usnica uzrokuje aferentne signale koji putuju kroz pudendalne živce u S2 do S4 segmente kičmene moždine. Ova vlakna međusobno djeluju s eferentnim parasimpatičkim vlaknima koja se projektuju kroz živce karlice. Rezultat ovoga je dilatacija arterija perinalnih mišića i sužavanje unutrašnjih zidova vagine. Pored toga, parasimpatička vlakna uzrokuju lučenje sluzi u Bartolinijevim žlijezdama, što potpomaže vaginalnu lubrikaciju.
Ženski orgazam je okarakterisan ritmičkom kontrakcijom karličnih struktura. Ženski orgazam takođe rezultira dilatacijom karlice, što može pomoći u transportaciji i fertilnosti sperme.
Seksualni život prije pvrede kičmene moždine
Pojednostavljena seksualna istorija treba biti dio početne kliničke procjene. Ključni elementi uključuju fizičku sposobnost, prethodne seksualne aktivnosti, te trenutnu seksualnu funkciju. Pored toga, bolničari trebaju ispitati dostupnost partnera za seksualne odnose, zadovoljstvo partnera, seksualnu orijentaciju, bihejvioralnog repertoara i prethodna seksualna zlostavljanja.
Otvorena pitanja često olakšavaju i poboljšavaju komunikaciju, te daju pojedincu priliku da postavlja specifična pitanja bolničaru. Teme koje su osjetljivije prirode bi trebala biti rezervisane za kasnije tokom razgovora, kada se već ostvari bliskija terapeutska veza.
Psihološka razmatranja
Adaptacija na povredu kičmene moždine je postepen proces koji se dešava tokom dužeg perioda vremena. Na uspješno seksualno prilagođavanje utiču mnogi faktori, poput starosne dobi u vrijeme povrede, kvaliteta društvene podrške, fizičkog zdravlja, pola i ozbiljnosti povrede.
Gubitak određenih funkcija se mora prežaliti kako bi se preostale sposobnosti njegovale i dodatno razvile. Kako bi ostvarila uspješnu seksualnu prilagodbu, osoba sa povredom kičmene moždine mora naučiti nove seksualne sposobnosti, a ne vraćati se starim.
Nakon traumatične povrede, pojedinci obično prolaze kroz period smanjenog seksualnog nagona. Iako povreda kičmene moždine ne utiče na libido pojedinca , može se umanjiti zbog depresije, traume zbog povrede, lijekova ili nižeg nivoa testosterona nego uobičajeno. U početku nakon povrede, neke osobe s povredom kičmene moždine mogu negirati važnost seksualnih problema i ostati fokusirani na pokretljivost i oporavak drugih funkcija. Druge osobe mogu nerado diskutovati o porblemima vezanim za seksualnos iz privatnih ili zbog kulturoloških razloga. Neki mogu proći kroz period seksualnog „glumatanja“ (tj. neprihvatljivo eksplicitan seksualan govor, neprikladan i nepoželjan fizički kontakt sa drugima itd) dok se nalazi u ustanovi za rehabilitaciju. Takvo ponašanje nije neuobičajeno jer se osoba pokušava izboriti sa promjenama i implikacijama vezanim za povredu.
Tokom faze akutne rehabilitacije, osjećajna diskusija o seksualnosti je prikladna. Osoba sa povredom kičmene moždine može pitati za probleme poput izlazaka na sastanke, atraktivnosti, veza, roditeljstva i fizičkog izgleda. Druge teme za koje se interesuju mogu uključivati erekcije, lubrikacije, poze, osjećaje, orgazme, ejakulaciju i plodnost. Mnogi pojedinci će pitati o seksualnosti, te njenom povezanošću sa funckionisanjem mokraćne bešike i crijeva. Iako pojedinac ne inicira diskusije o ovim temama tokom rehabilitacije, bitno je da im članovi rehabilitacijskog tima pruže osnovne informacije.
U mjesecima nakon otpusta, većina osoba počinje eksperimentisati sa promjenama u njihovom seksualnom funkcionisanju. Većina njih koji imaju povredu su seksualno aktivni unutar jedne godine od otpusta iz rehabilitacione ustanove. Međutim, proces savladavanja seksualnih promjena je postepen proces koji se može prolongirati na neodređen vremenski period. Tokom ovih nekoliko mjeseci nakon otpusta, većina ljudi sa povredom kičmene moždine, su spremni za prihvaćanje informacija i savjetovanje u vezi sa seksualnošću. Nažalost, u to vrijeme su obično izolovani od članova prethodnog rehabilitacionog tima i suočavaju se sa nedostatkom resursa za dobivanje preciznih i korisnih informacija.
Što se tiče žena, Margareta Kreuter i njene kolege iz Danske su zabilježili da je 80% žena s povredom kičmene moždine seksualno aktivno nakon povrede. Njihov rad je demonstrirao da su žene s povredom kičmene moždine, kao i žene s normalnim tjelesnim sposobnostima motivisane intimnošću više nego sirovim fizičkim željama. Za žene s povredom kičmene moždine koje nisu seksualno aktivne, problemi vezani za osjećaje neatraktivnosti, neadekvatnosti i niskog samopouzdanja su primarni problemi koji se trebaju adresirati.
Muško i žensko seksualno uzbuđenje
Muškarci i žene koji imaju povredu kičmene moždine često imaju nedostatak osjetila na tradicionalnim erogenim zonama poput genitalnih zona i zona oko bradavica. Zato, stimulisanje ovih zona može rezultirati u erekcijama penisa ili vaginalnoj lubrikaciji, ali ne neophodno seksualnim zadovoljstvom. Međutim, druge zone, koje se nekad i ne smatraju erogenim zonama, poput ušiju, očnih kapaka i vrata, mogu se stimulisati kako bi se postigla seksualna uzbuđenost. Za neke pojedince površina kože okolo neuroloških nivoa pruža povećan taktilni seksualni odgovor. Ova zona se često koristi u seksualnim aktivnostima i obično proizvodi ekstremno erotične i ugodne osjećaje.
Muška erekcija, ejakulacija i orgazam
Muškarci sa povredom kičmene moždine mogu imati refleksogene ili psihogene erekcije. Refleksne erekcije se postižu ručnom stimulacijom genitalne zone. Obično, ove erekcije se mogu održati samo onoliko koliko traje stimulacija. Nasuprot toga, psihogene erekcije su rezultat erotske stimulacije koja rezultira kortikalnom modulacijom sakralnog refleksnog luka. Uglavnom, erekcije su češće kod nekompletnih povreda, nego kod kompletnih povreda. U mnogim slučajevima, muškarci sa povredom kičmene moždine mogu održati erekciju samo tokom stimulacije penisa, a tvrdoća erekcije nije dovoljno jaka za seksualni odnos. Zbog toga se erekcija mora stvoriti posredstvom uređaja, lijekova ili implantanata za penis, ako par želi imati seksualne odnose.
Kod muškaraca se povredom kičmene moždine, mogućnost da ejakuliraju je rjeđa nego mogućnost da imaju erekciju. Postotak ejakulacije zavisi od prirode i lokacije neurološke povrede. U potpunim lezijama gornjih motornih neurona, stopa uspješnosti ejakulacije je na 2%. Kod nepotpunih lezija gornjih motornih neurona, stopa uspješnosti ejakulacije je viša, na otprilike 32%. Mnogi muškarci koji su sposobni da ejakuliraju, osjećaju retrogradnu ejakulaciju u bešici, a neki mogu iskusiti kapanje sjemene tečnosti.
Iskustva orgazma kod muškaraca s povredom kičmene moždine variraju. Neki pojedinci primarno opisuju emocionalni događaj. Drugi osjećaju opštu opuštenost mišića ili ugodan osjećaj u karlici ili na senzornom nivou. Drugi muškarci kažu da uopšte nemaju orgazme nakon povrede.
Depresija je česta bolest koja može uticati na bilo koga. Depresija kod osoba sa povredom kičmene moždine je češća nego kod osoba koje nemaju ovo stanje. Depresija nije samo “loš osjećaj” ili “padanje u ponor”.